​Het speciale plekje in huis…..

Probeer het je eens voor te stellen. Je besluit om een uitvaartbegeleider te bellen om je laatste wensen te bespreken. Welk gevoel roept dit bij je op?  Voelt het spannend, voelt het normaal, voelt het angstig of geeft het een speciaal gevoel. Allemaal gevoelens die ik me kan voorstellen wanneer iemand de telefoon pakt en mijn nummer kiest om te vragen of ik wil komen om de wensen op papier te zetten. Soms zijn deze gevoelens een reden om maar niet na te denken over een voorregeling. Welke gevoelens het ook bij je kan oproepen een voorregeling kan je huidige gedachte over je uitvaart veranderen. Een aantal maanden geleden werd ik gebeld door een mevrouw. Zij kende mij van gezicht en verhalen. Zij wilde samen met haar man de wensen voor de uitvaart op papier zetten. “Dan was het maar geregeld voor als er iets zou gebeuren”, was haar reden. Gastvrij werd ik op een avond ontvangen. Haar man opende de deur. Ik merkte al snel dat hij wat rustiger en terughoudender was dan zijn vrouw. Ik kon me zo voorstellen dat zijn vrouw het voortouw had genomen voor deze avond. Onder het genot van een kop koffie raakten we in gesprek. Tijdens een voorregeling neem ik de tijd en vaak is het een avond vol verhalen over het leven van de mensen. Wanneer ik het wensenformulier tevoorschijn haal is er voor mij al vaak veel duidelijk. Stap voor stap nam ik deze avond de vragen op het wensenformulier door.  Toen ik bij de vraag kwam waar de opbaring plaats zou vinden, thuis of in een uitvaartcentrum/aula was meneer heel stellig. “Doe mij maar naar een uitvaartcentrum. Dat thuis opbaren zie ik niet zitten”. Mevrouw daarentegen had een hele andere insteek. Zij wilde graag thuis, geen enkele twijfel. Haar vraag was enkel ,is dit wel mogelijk  in ons huis? Opbaren thuis is bijna altijd mogelijk was mijn antwoord. Waar zou u dat dan willen? Mevrouw gaf aan met mij de mogelijkheden te bekijken binnen en rondom het huis.  De avond vorderde, de wensen kwamen op papier. Het was een warm, persoonlijk gesprek.  Toen alle wensen waren opgeschreven en ik op het punt stond om afscheid te nemen van deze mensen wilde meneer uit het niets nog iets kwijt. “Sebyl, wanneer ik overlijd wil ik voor het raam liggen, rolluiken dicht, bloemen op de vensterbank”. Vol verbazing keek zijn vrouw hem aan. “Dat meen je niet , hoe is het mogelijk”, zei ze met een glimlach. Het plekje in huis werd ineens een bijzonder plekje.