Het is maandagmorgen 8.00 uur. Voor ik vertrek richting kantoor kijk ik thuis naar de kalender. Er staan veel namen op de kalender bij deze week. Namen van overledenen en achter de namen het jaartal van overlijden. Vorige week heeft Juliët de kaarten klaargezet voor deze week. Jaarkaarten, zoals ik ze noem. Deze kaarten vallen deze week bij de families in de brievenbus. Een kaart om te laten weten dat wij aan hen denken op deze dag. Maar ook een kaart om te vragen of de familie het fijn vindt dat we nog een keer op de koffie komen. Ik zie voor vandaag een naam staan met het jaartal 2022. Ik denk terug aan deze dag, precies een jaar geleden. Tijdens het rijden naar mijn kantoor in Doetinchem flitsen er momenten van vorig jaar door mijn hoofd. Ik weet dat dit vandaag vaker zal gebeuren.Ik loop mijn kantoor binnen en midden op de tafel staat een kaars. Ik steek deze aan. Weer even een moment in gedachte bij de familie en de meneer die een jaar geleden het leven losliet. Het was een intensieve week met veel verdriet. Een week die ook ik, als mens en uitvaartbegeleider zal meedragen in mijn hart.
Een moment van koffiedrinken mag, maar hoeft natuurlijk niet. Daarna mag ik deze begeleiding loslaten, een begeleiding die precies een jaar geleden begon.