Het is een dag voor zijn uitvaart. Alles is geregeld. Het was voor mij een fijne week met zijn vrouw, kinderen en kleinkinderen. Zo warm, zo liefdevol. Een familie in mijn hart gesloten. Ik luister naar zijn muziek en lees opnieuw zijn tekst. Ik voel dat hij niet ver weg is en weet dat het goed komt. Goed komt tijdens de afscheidsdienst.

Ik kijk terug naar het moment in november. Zittend samen met hen aan tafel, pratend over zijn uitvaart, pratend over zijn leven. Wetend dat hij het leven gaat loslaten. Zijn wensen uitgesproken en opgeschreven. Met één grote wens. Zijn verhaal, opgeschreven op de dag dat hij wist dat het leven hier op aarde voor hem binnenkort zou stoppen. “Zou jij dit willen voorlezen Sebyl op de dag van de uitvaart?" Het is een verrassing. Buiten mijn vrouw weet niemand dat dit verhaal bestaat. Het moet een verrassing zijn aan het einde van het afscheid. En wil je dan aub afsluiten met het muzieknummer  If Tomorrow Never Comes.
Ik merk dat deze vraag bij me binnenkomt. Zonder dit te laten merken geef ik aan dat ik dit zeker voor hem zal doen. En dat ik goed zal oefenen om het zo mooi mogelijk voor te dragen. Met deze woorden neem ik afscheid en stap in mijn auto. Ik voel een traan op mijn wang, in stilte rij ik naar huis. Mijn gedachte bij hem.

Het definitief afscheid nemen van deze bijzondere man komt dichterbij. Het was een emotioneel afscheid met intens verdriet. Geraakt door dit intense verdriet loop ik naar de sprekersstoel en voel opeens een enorme energie. De tekst die ik wekenlang thuis hardop heb uitgesproken ligt voor me. De eerste woorden klinken, woorden recht uit zijn hart. Woorden waar hij zichzelf als persoon beschrijft, woorden van dank maar vooral woorden vanuit liefde voor zijn dierbaren. Om uiteindelijk af te sluiten met zijn laatste groet. 
If Tomorrow Never Comes klinkt.
Ik loop naar zijn kist en maak een buiging. Ik voel enorme respect voor deze bijzondere man. Wat fijn dat ik zijn wens heb kunnen vervullen. Een moment om nooit te vergeten.