Het rode mutsje.

Het is juni, de zon schijnt, mijn telefoon gaat. Peter is overleden , de familie vraagt of ik wil komen.Rijdend naar het huis van Peter gaat er veel door mijn hoofd. Maanden geleden hebben we zijn wensen besproken en nu is het zover. Samen met zijn familie zullen wij zijn laatste wensen vervullen. Ik stop voor zijn prachtige kleine huisje. De gordijnen zijn half gesloten. De voordeur wordt opengemaakt en ik kom via het gangetje in de huiskamer waar Peter op een bed ligt. Nadat ik eerst de familie heb gecondoleerd loop ik naar het bed en begroet ik Peter.  Een bijzonder moment. De herinneringen van ons laatste gesprek komen even boven. Peter heeft aangegeven dat zijn wens is om naar een uitvaartcentrum te gaan maar eerst zal ik hem verzorgen. Voor het zover is bespreek ik eerst met de familie hoe de laatste momenten met Peter geweest zijn om daarna de vraag te stellen of er iemand wil helpen met verzorgen. Ik voel de twijfel. Een gevoel wat ik heel goed kan begrijpen. Ik vraag aan de familie of ze liever buiten in de tuin willen wachten dan zal ik de eerste verzorging verrichten. Zij vinden dit prettiger.

Na de eerste verzorging  loop ik naar buiten,  vertel de familie wat ik gedaan heb en stel de vraag of iemand me wil helpen met aankleden. Een goede vriendin van de familie geeft aan dat zij dit graag wil en loopt met me mee naar binnen. Tijdens het verzorgen praten we over en met Peter. In een rustige, warme sfeer. Met respect kleden we Peter aan met de kleren die op het bankje liggen naast het bed.

Als laatste blijft een rood mutsje over. Een rood mutsje wat Peter vaak droeg, het mutsje wat meegaat op zijn laatste reis .

Ik pak het mutsje  en loop naar buiten. De partner van Peter, Wil,  zit in het zonnetje. Wil, zou jij het mutsje willen opzetten ? vraag ik haar. Zonder enige twijfel loopt zij naar binnen, gevolgd door Peter´s broer en schoonzus . Het rode mutsje wordt voorzichtig op het hoofd van Peter gezet .

Op dat moment zijn we samen, alle familieleden in het kleine kamertje. Een bijzonder gevoel overvalt me.

Als uit het niets vraag ik aan Wil, heb je niet een mooie deken waarmee we Peter kunnen toedekken? Ja hoor zegt Wil. Een prachtige blauwe deken met groen stiksel wordt van boven gehaald. Ik kijk naar de broer van Peter en vraag hem of hij wil helpen om Peter op de brancard te leggen. Samen tillen we Peter van het bed op de brancard en dekken hem toe met de prachtige deken. Het moment van afscheid nemen is aangebroken, we dragen samen Peter uit zijn huisje Een prachtig bloem wordt achtergelaten op het bed in de huiskamer, een prachtige bloem neemt Peter mee.

De rouwauto staat voor het huisje. Ik neem voor die dag afscheid van de familie. Loop naar de voorzijde van de rouwauto en knik naar de chauffeur. Rustig loop ik voor de rouwauto. Peter vertrekt voor de laatste keer uit zijn buurtje. Zijn familie achterlatend.

Het einde van een bijzondere dag