Verwondering, heeft mij de balans doen opmaken !

Na 3 jaar werkzaam te zijn in de uitvaart heb ik de afgelopen maanden voor mezelf de balans opgemaakt over wie ik ben als persoon, maar ook hoe ik werk als uitvaartbegeleidster. Toen ik in 2015 mijn opleiding afgerond heb ging ik aan het werk met een goede basis informatie en als grote voorbeeld mijn opleidster Geraldine. Haar verhalen tijdens de opleiding raakte mij keer op keer en ik dacht vaak “zo wil ik ook zijn, zo wil ik ook werken”. Wanneer nabestaanden je de eerste keer bellen neem je deze ervaring mee. En het voelde vanaf dag één goed. Toch ontwikkelt iedere uitvaartbegeleider zich op de manier die past bij hem of haar. Ben je werkzaam bij een grote organisatie kun je door je eigen inbreng veel betekenen voor de nabestaanden maar zijn er ook afspraken waar je je als uitvaartbegeleider aan moet houden. Als zelfstandige, zoals ik, heb je je te houden aan bepaalde wettelijke verplichtingen maar kunt daarnaast je helemaal afstemmen op de familie. Geen tijdsdruk, geen regeltjes van hogere hand. Tijdens mijn begeleidingen van de afgelopen jaren kom ik buiten het contact met de nabestaanden ook in contact met derden waarmee ik mooie gesprekken heb. Tijdens de gesprekken met deze derden stel ik vragen en vertel ik over mijn begeleiding van de uitvaart waar ik mee bezig ben. Vaak ervaar ik tijdens deze gesprekken verwondering. Voor mij dingen zo vanzelfsprekend zijn voor andere niet altijd te begrijpen. Als collega’s zullen jullie nu denken, wat doet zij dan wat wij niet doen. Want geloof me, er zijn zoveel super collega’s, die werken vanuit alle liefde en vanuit hun hart. Ik ben echt daarin niet anders dan andere. En om eerlijk te zijn, weet ik het ook niet. Daarom waarschijnlijk ook de verwondering ! Dit heeft mij de afgelopen maanden aan het denken gezet. Waarin wil en mag ik mijzelf veranderen of aanpassen. Investeer ik niet teveel tijd in mijn families. Moet ik meer loslaten en aan de familie overlaten. Om voor mezelf daar antwoorden op te krijgen heb ik goed gekeken naar mijn manier van werken en ik ben tot de conclusie gekomen dat ik helemaal niets wil veranderen. Dat betekende ook dat ik goed moest kijken hoe ik meerdere nabestaanden zou kunnen begeleiden in 1 week. Mijn manier van werken betekent ook “nee” leren zeggen. 1-2 Begeleidingen per week is voor mij het maximale. Dan kan ik er helemaal zijn voor “mijn familie” Daarna moet ik families verwijzen naar een collega. Hoe lastig dit ook is, ik kan bij meer begeleiding niet meer werken op de manier zoals ik wil, maar ook niet op de manier die misschien wel verwacht wordt. Ik heb 2 collega’s waar ik alle vertrouwen in heb. Zij nemen de begeleiding dan volledig over. Op de manier die bij hen past, met liefde en vanuit hun hart.

Het voelt goed om op deze manier de balans op de maken. Iedere uitvaartbegeleider werkt zoals bij hem of haar past. Ik, Sebyl, de persoon achter mijn mooie bedrijf Sterrenregen weet dat dit mijn manier is en dat voelt goed.