De stiften staan klaar, de verf op de bordjes en de mouwen zijn opgestroopt tot aan de ellenbogen.

3 paar ogen kijken me vol verwachting aan. Ze zijn 3-6 en 7 jaar. Omaatje is overleden en zij mogen samen met hun papa en mama de kist schilderen.

We hebben samen haar al in de kist zien liggen en gepraat over "de dood" van omaatje. Op kinderlijke manier hebben we uitleg gegeven wat dood zijn betekent en de oudste van het stel durfde zelfs vragen te stellen.

Ze kunnen niet wachten. Zullen we gaan vraag ik hen? Ja ja, de jongste maakt een sprongetje.

We lopen het kleine kamertje in. Even stoppen de kleine voetjes bij de deur. Kom maar, zeg ik, de stiften hoog houdend.

Ze lopen naar de kist, de oudste kijkt even over de rand van de kist naar omaatje en daar beginnen ze. Met de stiften en de verf wordt de populieren kist een kleurrijke kist met afdrukken van hun handjes en niet altijd herkenbare tekeningen. Zij lijken omaatje even te vergeten. Totdat de handjes gewassen zijn en ze samen naast de kist staan.

Wat zal omaatje het mooi vinden fluister ik zachtjes. De oudste knikt, de andere 2 kijken naar de kist.

Wat ben ik trots op deze 3 mannetjes. Samen hebben ze het toch maar gedaan. Hun papa en mama meekijkend op kleine afstand. Een stapje in de goede richting om kinderen te betrekken bij "de dood".