Kinderen

Samen schilderen we de kist...

De stiften staan klaar, de verf op de bordjes en de mouwen zijn opgestroopt tot aan de ellenbogen. 3 paar ogen kijken me vol verwachting aan. Ze zijn 3-6 en 7 jaar. Omaatje is overleden en zij mogen samen met hun papa en mama de kist schilderen. We hebben samen haar al in de kist zien liggen en gepraat over "de dood" van omaatje. Op kinderlijke manier hebben we uitleg gegeven wat dood zijn betekent en de oudste van het stel durfde zelfs vragen te stellen. Ze kunnen niet wachten. Zullen we gaan vraag ik hen? Ja ja, de jongste maakt een sprongetje. We lopen het kleine kamertje in. Even stoppen de kleine voetjes bij de deur. Kom maar, zeg ik, de stiften hoog houdend. Ze lopen naar de kist, de oudste kijkt even over de rand van de kist naar omaatje en daar beginnen ze. Met de stiften en de verf wordt de populieren kist een kleurrijke kist met afdrukken van hun handjes en niet altijd herkenbare tekeningen. Zij lijken omaatje even te vergeten. Totdat de handjes gewassen zijn en ze samen naast de kist staan. Wat zal omaatje het mooi vinden fluister ik zachtjes. De oudste knikt, de andere 2 kijken naar de kist. Wat ben ik trots op deze 3 mannetjes. Samen hebben ze het toch maar gedaan. Hun papa en mama meekijkend op kleine afstand. Een stapje in de goede richting om kinderen te betrekken bij "de dood". Op deze wijze samen een kist verven is prachtig. Toch zijn er ouders die liever een kist willen die niet vol handjes en niet herkenbare tekeningen staan. Kleurjekist heeft een deksel ontwikkelt die geschilderd kan worden. Met elkaar, in de week naar de uitvaart toe. Een moment van schilderen in stilte , maar misschien ook wel een moment van gesprek. Praten over de overledene, herinneringen delen. Een prachtig ritueel. Kijk eens op de website. de kist is ook verkrijgbaar bij ons. https://kleurjekist.nl/

Overlijden van een kind

Hoe kan ik begrijpen hoe het voelt om een kind(je) als ouder te moeten loslaten? Hoe kan ik begrijpen hoe groot dit verdriet voor de ouders is? Voor mij niet te begrijpen, omdat ik als ouder dit gevoel gelukkig niet heb hoeven meemaken. Hoe moeilijk moet het zijn om als familielid, vriend maar ook als omgeving om te gaan met ouders die hun kind(je) hebben moet loslaten tijdens of na de zwangerschap? Als tante van Owen heb ik dit ervaren. Een neefje loslaten waar je zo van gehouden hebt is al zwaar genoeg. Om er te zijn voor de ouders, in mijn situatie voor mijn broer en schoonzus is erg moeilijk. En er daarnaast ook nog te zijn voor de opa en oma van Owen, mijn ouders. Wat moet je zeggen, waarmee kun je troost bieden, hoe kun je hen ondersteunen, hoe kun je er zijn als mens? Een moeilijke periode waar ik geprobeert heb om vanuit mijn hart er voor hen te zijn. Een levenservaring waar ik als mens van geleerd heb hoe het anders kan. Deze levenservaring heeft voor mij invloed gehad op mijn manier van leven en werken. Er te zijn voor de ouders, kijken waar zij behoefte aan hebben en aan te vullen waar nodig. Een luisterend oor en een knuffel geven wanneer de behoefte er is, zo belangrijk. Woorden zijn niet altijd nodig.  Soms is een blik genoeg, met een glimlach en soms met een traan. Samen afscheid nemen op de wijze die past bij de ouders, eventuele broertjes en zusjes en andere familieleden. Moeilijk maar zo waardevol. In mijn werk als uitvaartbegeleidster kan ik mijn levenservaring meenemen. Ook de dingen die ik misschien anders had moeten doen.  Gezinnen begeleiden waar een kind(je) overlijd betekent voor mij er te zijn als mens. En samen met de ouders te kijken wat zij nodig hebben. Door mijn ervaring en door scholing in de toekomst krijg ik steeds meer handvaten die passen bij mijn werkwijze. Op 6 augustus 2020 ga ik een training kinderuitvaarten volgen waardoor ik hoop mijn werkwijze nog meer te proffesionaliseren.  Certificaat van deelname introductietraining Kinderuitvaartbegeleiding  

Kinderen betrekken bij een uitvaart

Wanneer er een overlijden plaats vindt zijn er vaak ook kinderen bij betrokken. Voor veel kinderen betekent dit vaak de eerste keer dat zij te maken krijgen met "de dood". En dit kan veel vragen oproepen en daarnaast veel onwetendheid. Ieder gezin of omgeving gaat er op eigen wijze mee om. Als uitvaartbegeleidster probeer ik zonodig hierin te ondersteunen door mee te kijken en luisteren hoe kinderen betrokken worden bij de uitvaart en hoe de omgeving omgaat met "de dood". Niet iedereen reageert hetzelfde, iedere persoon en iedere leeftijd heeft een andere benadering nodig. Met kleine kinderen probeer ik spelenderwijs contact te maken, door boekjes en een spel mee te nemen. Door knutselen te stimuleren maar ook door ze een rol te geven tijdens de dag van de uitvaart. Mochten ouders de kinderen absoluut niet mee willen nemen naar de dag van de uitvaart kunnen we samen thuis afscheid nemen op een kinderlijke manier wanneer ouders hier voor open staan. Een afscheiddienst thuis met gedichten, muziek, kaarsjes, ballonnen en eventueel bellenblazen. Zo mooi.  Ook met oudere kinderen probeer ik "als Sebyl" contact te leggen, hen het vertrouwen te geven dat ze bij me terecht kunnen met vragen maar ook door hen te betrekken bij het regelen van de uitvaart en op de dag van het afscheid een rol te geven. Per gezin wisselt dit sterk.   Mijn hart ligt bij kinderen. Door eerlijk en open te zijn en hen het vertrouwen te geven, hoop ik dat zij ook van mij kunnen leren dat "de dood" bij het leven hoort. En ik hoop dat zij door mijn manier van werken de gedachte over "de dood" zonder angst meenemen tijdens de rest van hun leven. Mijn opa stierf toen ik 10 jaar was, een andere tijd dan nu. Praten over de dood deden we nauwelijks. Het gebeurde gewoon. Toch heeft de dood mij de jaren daarna een angstig gevoel gegeven. Ik heb er jaren over gedaan om te leren met "de dood" om te gaan.