Een prachtig compliment

Sebyl, Hartelijk dank voor al je goede zorgen rondom het overlijden van ma. Je richt je aandacht op iedereen in de familie. Je hebt oog voor detail, benoemt mogelijkheden, geeft ons nadenktijd en je bent duidelijk. We gunnen iedereen die te maken krijgt met verlies een Sebyl toe. Het volgende gedicht is op jou geschreven. Aardig en liefdevol Lief en ook respectvol Behulpzaam en meelevend Begripvol en aandacht gevend Een warm hart en ook attent Vriendelijk en niet verwend Mooi van binnen en oprecht Eerlijk zijn en doen wat ze zegt Dat is waar het om draait en waar je mee kunt

Stil

In een wereld waar we steeds sneller en meer moeten zijn ben ik gedwongen om even stil te staan. Het hoeft niet harder, sneller of meer...maar intuïtiever. Met het besef dat de reis even belangrijk is als de bestemming, kan ik me overgeven aan het artistieke proces. Loslaten is vasthouden aan jezelf. Geïnspireerd op het universum in zijn oneindigheid en de mysteries die hier verborgen liggen. De prachtige woorden op de website van Katrijn van der Vurst. Vanaf het eerste moment dat we deze urnen zagen voelde we de verbinding met ons bedrijf.Zo passend, zo vol liefde, zo verbo

Een jaar voorbij...

Het is maandagmorgen 8.00 uur. Voor ik vertrek richting kantoor kijk ik thuis naar de kalender. Er staan veel namen op de kalender bij deze week. Namen van overledenen en achter de namen het jaartal van overlijden. Vorige week heeft Juliët de kaarten klaargezet voor deze week. Jaarkaarten, zoals ik ze noem. Deze kaarten vallen deze week bij de families in de brievenbus. Een kaart om te laten weten dat wij aan hen denken op deze dag. Maar ook een kaart om te vragen of de familie het fijn vindt dat we nog een keer op de koffie komen. Ik zie voor vandaag een naam staan met het jaartal 2022.

De bloemenband, een prachtig ritueel

Haar kist staat achter in zaal. Het is een kist van karton met daaromheen een band. Haar foto staat op de kist. Op de foto staat een oude dame van 87 jaar, een prachtige vrouw voor haar leeftijd. We nemen zo afscheid van haar tijdens een samenzijn in het zalencentrum. Het duurt nog een half uurtje voor het begint. Opeens hoor ik achter me de deur openschuiven. Een mevrouw achter een rollator komt binnen. Ik knik en wijs haar de weg. Schuifelend loopt zij richting de achterzijde van de kist. Een moment staart zij over de kist heen richting de foto.In gedachte, ze lijkt de wereld om haar heen

Kleurjekist

De stiften staan klaar, de verf op de bordjes en de mouwen zijn opgestroopt tot aan de ellenbogen. 3 paar ogen kijken me vol verwachting aan. Ze zijn 3-6 en 7 jaar. Omaatje is overleden en zij mogen samen met hun papa en mama de kist schilderen. We hebben samen haar al in de kist zien liggen en gepraat over "de dood" van omaatje. Op kinderlijke manier hebben we uitleg gegeven wat dood zijn betekent en de oudste van het stel durfde zelfs vragen te stellen. Ze kunnen niet wachten. Zullen we gaan vraag ik hen? Ja ja, de jongste maakt een sprongetje. We lopen het kleine kamer

Mobiele aula (Helaas niet meer mogelijk)

Afscheid nemen, stap voor stap, vanuit je eigen vertrouwde omgeving. Hoe fijn is het om diegene waar je zo van houdt nog een tijdje bij je te houden na overlijden? Hoe fijn is het om ieder moment van de dag even bij hem of haar te zijn zonder eerst een afspraak te hoeven maken? Hoe fijn is het om stap voor stap iemand los te laten vanuit je eigen vertrouwde omgeving? Thuis opbaren voor velen heel vanzelfsprekend, voor andere een enorme grote stap. Een grote stap omdat je als familie misschien denkt dat je het beeld van de kist, op de opbaarplek niet kwijt raakt. Of omdat er nauwelijk

Huize Vossendel Groessen (Helaas niet meer mogelijk)

Een zonnige zomerochtend. De werkdag begint met een ritje naar Groessen om kennis te maken met Mariëlle Stolk van Huize Vossendel. In een uitgestrekt natuurgebied rijden we de lange oprijlaan op en zien we een prachtig historisch pand staan. Ik denk meteen, wat een mooie plek om hier met de rouwauto doorheen te rijden voorbij de gasten die de overleden welkom heten in een erehaag.   We parkeren de auto en worden direct met open armen ontvangen door Mariëlle. Ze leidt ons naar de afscheidstuin. Een prachtige groene tuin met een luxe sfeertent waar banken, tafels en stoelen staa

Samenwerken met betrouwbare en vaste partners

Vanaf de eerste dag dat mijn bedrijf werd ingeschreven bij de KVK wist ik dat ik bedrijven om me heen wilde hebben waar ik op kon vertrouwen en waar ik een langdurige relatie mee wilde aangaan. Inmiddels 7 jaar later verzorg ik samen met deze bedrijven de uitvaarten in alle tevredenheid. Mijn partners zijn: Correct Monnereau : Zij verzorgen voor mij overbrengvervoer, statievervoer en bieden hulp bij de laatste verzorging en hebben tevens 4 uitvaartcentra in Pannerden, Duiven, Arnhem en Doetinchem waar wij mogen opbaren. https://www.monnereau.nl/wagenpark/2528-staatsievervoer/2531-rouw

Samen schilderen we de kist...

De stiften staan klaar, de verf op de bordjes en de mouwen zijn opgestroopt tot aan de ellenbogen. 3 paar ogen kijken me vol verwachting aan. Ze zijn 3-6 en 7 jaar. Omaatje is overleden en zij mogen samen met hun papa en mama de kist schilderen. We hebben samen haar al in de kist zien liggen en gepraat over "de dood" van omaatje. Op kinderlijke manier hebben we uitleg gegeven wat dood zijn betekent en de oudste van het stel durfde zelfs vragen te stellen. Ze kunnen niet wachten. Zullen we gaan vraag ik hen? Ja ja, de jongste maakt een sprongetje. We lopen het kleine kamertje in.

Uitvaartspreekster

Ook alleen als uitvaartspreekster kan ik voor een familie iets betekenen. Heeft u hierover een vraag, bel gerust !

Wanneer u er voor open staat, altijd vanuit liefde

Verwachte dood.   Wanneer iemand sterft, is het eerste wat je doet niets. Loop niet weg en bel nog niet de verpleegster. Neem de telefoon niet op. Haal diep adem en wees aanwezig in de grootte van het moment. Er is een genade aan het bed van iemand van wie je houdt terwijl ze hun overstap maken van deze wereld. Op dit moment nemen ze hun laatste adem, er is een ongelooflijke heiligheid in de ruimte. De sluier tussen de werelden gaat open. We zijn zo onvoorbereid en ongetraind in hoe we om moeten gaan met de dood dat soms een soort paniekreactie intrapt. ′′ Ze zijn dood!&qu

Een levenservaring en verrijking van mijn prachtige beroep

Zachtjes legt zij haar handen op de zijne, geen enorme kou. Het is rustig in de kamer, geen geluid van de koeling. Familie zit bij elkaar, de verwarming staat aan. De dikke truien hoeven niet aan. Meneer is overleden en staat in de huiskamer opgebaard. De kleinkinderen zitten rondom de kist en versieren de kist met prachtige kleuren. Het voelt intiem. De sfeer is ondanks het verdriet sereen. Ik kijk naar de situatie. Ik vraag me af waarom ik niet eerder deze mogelijkheid aangegeven heb ?   Thanatopraxie of wel lichte balseming. Een manier om de overledene op te baren. Zonder koeling

Vooruit kijken...

De telefoon gaat, een onbekend nummer. Dit betekent meestal dat een familie me nodig heeft. Ik zit achter mijn bureau. Drie mappen met daarop allerhande briefjes en aantekeningen kijken me aan. Mijn eerste gedachte is, nog meer werken? Misschien niet?  Ik kijk naar de telefoon en pak aan. U spreekt met Sebyl Wolters, uitvaartbegeleiding Sterrenregen hoor ik mezelf zeggen. Aan de andere kant hoor ik een bekende stem met een bekende naam. Papa is overleden, kun je ons helpen? Ik kijk naar de 3 stapels voor me, en mijn gedachte maken overuren. Wat nu, het lukt niet meer. Er zijn al drie f

De Bron

 “De Bron”   Ik weet het nog zo goed, het moment dat ik weer terugkwam in Beek. Het voelde als thuiskomen. Weer terug daar waar ik geboren ben in 1965, waar ik vertrok toen ik zes jaar was en waar ik weer terugkeerde met mijn gezin. Terug naar de bron, terug naar de plek waar ik mij thuis voel.   De jaren verstreken. Ik werd omarmd door de Beekse bevolking. Het was net of ik nooit weg was geweest. Het verenigingsleven, met de voetbal en de carnaval, was een aantal jaren een passie waar ik met een goed gevoel op terugkijk.    Ik was weer thuis, in mijn

Een moment om nooit te vergeten...

Het is muisstil in de kamer. Zachtjes glijdt het washandje door het gezicht van haar mama. Vol tederheid worden de kleine korstjes vanuit haar ogen verwijderd. We zijn met z’n viertjes. De kamer is schemerig en op het nachtkastje branden 2 nachtlampjes. De kleinkinderen staan bij het voeteneinde en helpen met momenten mee. De rest van haar lichaam wordt met liefde verzorgd en gekleed. Ik kijk er naar en ben ontroerd. Ik kijk naar de kleindochter die langzaam vanuit een pot een likje crème pakt en de voeten van oma zacht insmeert. Om daarna met oma’s handen hetzelfde te doen.

Een vraag waar ik even stil van werd...

Het is al weer jaren geleden... We zitten samen aan tafel, vader met zijn twee dochters. Zijn lieve vrouw en hun mama is overleden. Samen deelden ze met mij het afgelopen half uur hun intense verhaal en de eerste tranen zijn in mijn bijzijn afgeveegd. Het moment van de volgende stap breekt aan. Het begin van het regelen van de uitvaart. Ik vraag de familie of zij weten wat de kosten zijn van een uitvaart en of ik rekening moet houden met financiële mogelijkheden al dan niet met een verzekering. Meneer kijkt me aan en er valt een stilte. Na enkele seconden klinken zijn woorden. Sebyl, i