Blog

Wanneer u er voor open staat, altijd vanuit liefde

Verwachte dood.   Wanneer iemand sterft, is het eerste wat je doet niets. Loop niet weg en bel nog niet de verpleegster. Neem de telefoon niet op. Haal diep adem en wees aanwezig in de grootte van het moment. Er is een genade aan het bed van iemand van wie je houdt terwijl ze hun overstap maken van deze wereld. Op dit moment nemen ze hun laatste adem, er is een ongelooflijke heiligheid in de ruimte. De sluier tussen de werelden gaat open. We zijn zo onvoorbereid en ongetraind in hoe we om moeten gaan met de dood dat soms een soort paniekreactie intrapt. ′′ Ze zijn dood!" We wisten dat ze zouden sterven, dus hun dood zijn is geen verrassing. Het is geen probleem om op te lossen. Het is heel triest, maar het is geen paniekzaaierij. Als er iets is, is hun dood oorzaak om diep adem te halen, te stoppen en echt aanwezig te zijn bij wat er gebeurt. Als je thuis zit, misschien de waterkoker aanzetten en een kopje thee zetten. Ga aan het bed zitten en wees gewoon aanwezig bij de ervaring in de kamer. Wat gebeurt er voor jou? Wat gebeurt er misschien voor hen? Welke andere aanwezigheid zijn hier die hen misschien op weg ondersteunen? Stem af op alle schoonheid en magie. Pauzeren geeft je ziel een kans om je aan te passen, want hoe voorbereid we zijn, een dood is nog steeds een schok. Als we gelijk in de ′′ do ′′ modus trappen, en 911 bellen, of het hospice bellen, krijgen we nooit de kans om de enorme gebeurtenis op te nemen. Geef jezelf 10 minuten of 10 minuten, of 15 minuten om gewoon te zijn. Je krijgt die tijd nooit meer terug als je het nu niet neemt. Daarna het kleinste ding doen dat je kunt. Bel degene die gebeld moet worden. Betrek alle systemen die ingeschakeld moeten worden, maar betrek ze op het meest minimale niveau. Beweeg echt, echt, heel langzaam, want dit is een periode waarin het makkelijk is voor lichaam en ziel om gescheiden te raken. Onze lichamen kunnen voorwaarts galopperen, maar soms hebben onze zielen niet bijgehaald. Als je de mogelijkheid hebt om stil te zijn en aanwezig te zijn, neem het dan. Accepteer en acclimatiseer en pas aan wat er gebeurt. Dan, als de trein begint te rollen, en alle dingen die gebeuren na een overlijden, zul je beter voorbereid zijn. Je krijgt straks geen kans om op adem te komen. Je moet het nu doen. Aanwezig zijn in de momenten na de dood is een ongelooflijke gift aan jezelf, het is een geschenk aan de mensen waarmee je samen bent, en het is een gift aan de persoon die net is overleden. Ze zijn gewoon een haar adem verwijderd. Ze beginnen net aan hun nieuwe reis in de wereld zonder lichaam. Als je een rustige ruimte rondom hun lichaam en in de kamer houdt, worden ze op een mooiere manier gelanceerd. Het is een dienst aan beide kanten van de sluier.                                                                                                                         Marianne Schmetz  

Een levenservaring en verrijking van mijn prachtige beroep

Zachtjes legt zij haar handen op de zijne, geen enorme kou. Het is rustig in de kamer, geen geluid van de koeling. Familie zit bij elkaar, de verwarming staat aan. De dikke truien hoeven niet aan. Meneer is overleden en staat in de huiskamer opgebaard. De kleinkinderen zitten rondom de kist en versieren de kist met prachtige kleuren. Het voelt intiem. De sfeer is ondanks het verdriet sereen. Ik kijk naar de situatie. Ik vraag me af waarom ik niet eerder deze mogelijkheid aangegeven heb ?   Thanatopraxie of wel lichte balseming. Een manier om de overledene op te baren. Zonder koeling. Een paar dagen geleden mocht ik ervaren hoe deze opbaring tot stand kwam. Een techniek waarbij een balsemvloeistof in het lichaam wordt gebracht. Vanuit respect, vanuit liefde voor de medemens en kennis zag ik hoe de balseming plaatsvond. Een heel ander beeld dan ik jaren voor ogen had gehad.   Het is de dag van de uitvaart. We sluiten samen de kist. Zijn vrouw, kinderen en kleinkinderen staan om de kist en nemen afscheid. Een schoondochter kijkt me aan en zegt, ik wist niet dat balseming mogelijk was, wat is het allemaal goed verlopen. Bij mijn moeder jaren geleden… Haar woorden raakte me diep. Deze woorden waren een bevestiging voor datgene wat ik deze week zag en voelde. Voor mij zal deze vorm van opbaren vanaf nu zeker meegenomen worden tijdens het gesprek over de opbaring. Voor mij een levenservaring en verrijking van mijn prachtige beroep als uitvaartbegeleider. Wil je meer weten over deze vorm van opbaring of over mijn ervaring als uitvaartbegeleider tijdens de balseming mag je me altijd bellen.

Vooruit kijken...

De telefoon gaat, een onbekend nummer. Dit betekent meestal dat een familie me nodig heeft. Ik zit achter mijn bureau. Drie mappen met daarop allerhande briefjes en aantekeningen kijken me aan. Mijn eerste gedachte is, nog meer werken? Misschien niet?  Ik kijk naar de telefoon en pak aan. U spreekt met Sebyl Wolters, uitvaartbegeleiding Sterrenregen hoor ik mezelf zeggen. Aan de andere kant hoor ik een bekende stem met een bekende naam. Papa is overleden, kun je ons helpen? Ik kijk naar de 3 stapels voor me, en mijn gedachte maken overuren. Wat nu, het lukt niet meer. Er zijn al drie families die mijn aandacht en liefde nodig hebben. Maar ik kan deze familie toch niet teleurstellen?  Ik vraag haar of ik terug mag bellen. Dit doe ik met de gedachte om even in alle rust de juiste keuze te maken! Ik kijk opnieuw naar de 3 stapels. Ik moet nu voor mezelf zorgen. Ik pak na ongeveer 3 minuten de telefoon en vertel haar dat het echt niet lukt. Maar dat ik hen wel wil helpen om een uitvaartbegeleider te vinden die bij hen past.Gelukkig was er voor hen een 2e optie. Ik leg de telefoon neer…….ik zucht, hoe ga ik dit oplossen in de toekomst? Nee zeggen past zo niet bij mij. Maar wat dan wel…..?   Dit gebeurde in de zomer van dit jaar. De eerste van nog 3 andere families waar ik “nee” tegen moest zeggen. Wat voelde dit enorm zwaar. Ik droeg het mee als een last. Dat kon en mocht niet de bedoeling zijn. Ik moest nadenken over de toekomst. En ik denk de oplossing gevonden te hebben. Veranderingen per 1 januari 2022. Ik wil deze graag met jullie delen. Wie al eens te maken heeft gehad met een overlijden weet dat er veel geregeld moet worden. Voor de familie maar ook als uitvaartbegeleider. Vooral achter de schermen gebeurt er veel. Om geen nee te hoeven zeggen moet ik zorgen dat er mensen met me samen werken. Vooral achter de schermen. Zodat ik me kan richten op het contact met de familie. De afgelopen jaren zijn er mooie mensen op mijn pad gekomen. Collega’s waar ik vertrouwen in heb om in vakantietijd of andere omstandigheden mijn telefoon naar door te schakelen. En daarnaast vrouwen die alle drie werken vanuit hun passie en talent in hun eigen bedrijf. Deze vrouwen, Monic, Femke en Judith zullen mij ondersteunen tijdens condoleances, afscheid nemen en uitvaarten. Daarnaast zal Femke vanaf 1 januari samen met mij naar de familie gaan tijdens het eerste contact. De familie leert haar dan kennen. Mocht er in de week naar de uitvaart toe hulp nodig zijn voor en/of achter de schermen, dan kan zij mij daarin ondersteunen. Deze ondersteuning kan bijvoorbeeld zijn, het maken van de rouwkaart, aangifte doen van overlijden of de kaarten ophalen en zorgen dat deze op de post komen. Mogelijk dat Monic en Judith mij t.z.t. ook op deze wijze gaan ondersteunen. Dit betekent niet dat ik nooit “nee” zal zeggen. De ondersteuning moet ook mogelijk zijn daar deze drie kanjers van vrouwen ook nog werken voor hun eigen bedrijf. Mocht deze “nee” nodig zijn kan ik terugvallen op mijn collega’s. Samen met de familie kan ik dan kijken wie er bij hen past en ik kan dan vol vertrouwen de familie loslaten. Ik geloof dat ik door deze manier van werken kan zorgen voor de families maar zeker ook voor mezelf. Het is een cliché maar zo waar, wanneer je niet goed voor jezelf zorgt kun je niet voor anderen zorgen. En goed voor mijn families zorgen staat hoog in het vaandel. Met deze gedachte ga ik genieten van de decembermaand. Hopelijk samen met de mensen waar ik van hou. Mijn familie. Ik weet dat er veel families dit jaar niet samen kunnen zijn met hun dierbare omdat zij hem of haar hebben moeten loslaten. Ik wens jullie veel kracht toe en tijdens de feestdagen zal er een bijzondere kaars voor jullie branden bij ons thuis. Voor 2022 wens ik jullie allemaal veel liefde, geluk en goede gezondheid toe .Fijne dagen ! Lieve groet Sebyl 

De Bron

 “De Bron”   Ik weet het nog zo goed, het moment dat ik weer terugkwam in Beek. Het voelde als thuiskomen. Weer terug daar waar ik geboren ben in 1965, waar ik vertrok toen ik zes jaar was en waar ik weer terugkeerde met mijn gezin. Terug naar de bron, terug naar de plek waar ik mij thuis voel.   De jaren verstreken. Ik werd omarmd door de Beekse bevolking. Het was net of ik nooit weg was geweest. Het verenigingsleven, met de voetbal en de carnaval, was een aantal jaren een passie waar ik met een goed gevoel op terugkijk.    Ik was weer thuis, in mijn ogen bij "de bron", maar was dit wel zo? Jaren later kwam ik tot de conclusie dat de bron voor mij iets heel anders betekende.    Ik werkte 34 jaar als doktersassistente. Met alle liefde zorgde ik voor de patiënten, maar het beroep veranderde voor mij. Het contact met de patiënten werd steeds minder. De administratie werd belangrijker dan het contact. Het contact met de patiënten miste ik. Ik besloot mijn vertrouwde beroep los te laten en ik ging de opleiding volgen tot uitvaartbegeleidster. In 2015 liet ik mijn bedrijf inschrijven bij de Kamer van Koophandel. Uitvaartbegeleiding Sterrenregen was een feit. Het was tijd voor een nieuw avontuur.    Het was heel fijn om de eerste families in Beek te begeleiden. Families hadden vertrouwen in mij als uitvaartbegeleidster en dat voelde heel bijzonder. Vooral omdat ik toch jaren de bron achter mij had gelaten. De jaren verstreken en mijn mooie beroep gaf mij dankbaarheid en vertrouwen voor de toekomst. Steeds meer families wisten mij te vinden. Ik ervaarde samen met hen momenten van intens verdriet, maar ik voelde vooral de liefde bij veel families. We deelden samen prachtige herinneringen, we verzorgden hun dierbare met alle liefde en tederheid en vol liefde werd de rouwkaart gemaakt. Zorgvuldig koos men hiervoor afbeeldingen die belangrijk waren voor de overledene. De allerkleinsten binnen de families sloot ik ook in mijn hart. Zij plaatsten hun handjes met verf op de kist,  schilderden de vlinders waarmee we uiteindelijk de kist afsloten of zij maakte herinneringsdoosjes waarin kleine herinneringen van hun papa, mama, opa of oma gestopt werden. De liefde was zo puur en zo voelbaar.    Uiteindelijk komt dan de dag van de uitvaart. Prachtige herinneringen werden gedeeld. Wederom vanuit die puurheid, zonder maskers en vaak vol liefde. Dit kwam bij mij binnen. Meerdere malen moest ik een traantje wegvegen. Gewoon omdat deze liefde mij zo enorm raakte. Steeds meer kwam ik tot de conclusie dat de liefde niet stopt waar het leven eindigt. De liefde blijft bij ons, voor altijd. Deze liefde is voor mij de bron, daar waar het om draait in het leven.    Inmiddels bestaat Uitvaartbegeleiding Sterrenregen ruim zes jaar. Vanuit mijn hart en in alle rust wil ik er voor jullie zijn. Ik weet dat bij veel families de liefde zover weg lijkt, maar ik heb er vertrouwen in dat ieder mens deze liefde in zich heeft.    Deze liefde, de bron, is en blijft er voor altijd, zoals ik al zo vaak zag in mijn prachtige beroep.  Lieve groet,    Sebyl

Een vraag waar ik even stil van werd...

Het is al weer jaren geleden... We zitten samen aan tafel, vader met zijn twee dochters. Zijn lieve vrouw en hun mama is overleden. Samen deelden ze met mij het afgelopen half uur hun intense verhaal en de eerste tranen zijn in mijn bijzijn afgeveegd. Het moment van de volgende stap breekt aan. Het begin van het regelen van de uitvaart. Ik vraag de familie of zij weten wat de kosten zijn van een uitvaart en of ik rekening moet houden met financiële mogelijkheden al dan niet met een verzekering. Meneer kijkt me aan en er valt een stilte. Na enkele seconden klinken zijn woorden. Sebyl, ik wil van jou graag horen wat de uitvaart kost. Hij kijkt zijn kinderen aan en vervolgt zijn gesprek, want als ik het aangeef dan kun jij jou tarieven daarop afstemmen. Ik keek hem aan en wist even niet wat ik moest zeggen. In een sneltrein vaart werkte mijn brein. In al die jaren had nog nooit iemand dit tegen me gezegd. Waar kwam dit vandaag, had deze familie geen vertrouwen in mij of was er een ervaring in het verleden waar ik nu mee vergeleken werd. Ik herstelde mezelf snel en antwoorde dat de gemiddelde uitvaart tussen de 5000 en 8000 euro ligt. Dat dit afhankelijk is van de wensen die de nabestaanden hebben. Ik zie de blik die gewisseld wordt tussen meneer en zijn dochters. En voel dat er meer uitleg nodig is. Ik zal jullie mijn werkwijze uitleggen, vervolg ik het gesprek. Ik werk voor een vast basistarief en daarnaast wordt alles behalve de kist 1 op 1 doorberekend. Op de kist zit een toeslag van 25%. Meneer knikt, oke zegt hij.  Ik had nog niet helemaal het gevoel dat hij tevreden was. En voor mij was het nog niet duidelijk of ik rekening moest houden met een bepaald bedrag dat de uitvaart mocht kosten. Wanneer dit voor mij duidelijk was kon ik hen namelijk beschermen tegen een rekening die te hoog uitvalt.  Ik vervolgde mijn uitleg. Ik werk stap voor stap. Bij iedere stap is er een mogelijkheid om te kijken wat de kosten zijn, dan kunnen jullie  kijken wat jullie ervoor over hebben en een weloverwogen keus maken. Er verschijnt een glimlach op zijn gezicht. "Fijn dat te weten Sebyl, dank je wel." Tijdens het gesprek wat we daarna hadden bleek dat het bedrag wat te besteden was niet al te groot was maar dat ze zo graag wel een mooie uitvaart wilden hebben voor hun allerliefste. Stap voor stap keken we naar de mogelijkheden. Als gezin hadden ze veel te maken gehad met overlijden. Bij iedere keus die zij moesten maken leek het of de keuzes die gemaakt waren bij andere uitvaarten, in hun ogen zo hoorden. Regelmatig hoorde ik de woorden "maar het moet toch zo" en regelmatig antwoorde ik "waarom, er is zoveel mogelijk"  Het werd een hele fijne week, met een hele lieve familie. Het afscheid was heel intiem en zo bijzonder. 10 dagen later bel ik aan, de nota bij me in de tas. Nadat we onze herinneringen aan de intense week en dag van de uitvaart hebben besproken haal ik de nota uit de tas en leg deze neer voor meneer. Ik weet dat de kosten meevallen, zij houden zelfs nog geld over. Ik voel een lichte spanning en kijk hem aan.... Ik zie zijn blik naar mij, gevolgd door een glimlach en een knik. Woorden zijn niet nodig, ik weet genoeg, het is goed. Iedere familie is anders, iedere familie reageert anders, al dan niet met een reden. Door de tijd te nemen, uit te leggen, goed te luisteren, mee te denken in mogelijkheden en rekening te houden met de financiële middelen, is het mogelijk om voor iedere familie een uitvaart te realiseren die bij hen past.  

Een moment om nooit te vergeten.

Het is een dag voor zijn uitvaart. Alles is geregeld. Het was voor mij een fijne week met zijn vrouw, kinderen en kleinkinderen. Zo warm, zo liefdevol. Een familie in mijn hart gesloten. Ik luister naar zijn muziek en lees opnieuw zijn tekst. Ik voel dat hij niet ver weg is en weet dat het goed komt. Goed komt tijdens de afscheidsdienst. Ik kijk terug naar het moment in november. Zittend samen met hen aan tafel, pratend over zijn uitvaart, pratend over zijn leven. Wetend dat hij het leven gaat loslaten. Zijn wensen uitgesproken en opgeschreven. Met één grote wens. Zijn verhaal, opgeschreven op de dag dat hij wist dat het leven hier op aarde voor hem binnenkort zou stoppen. “Zou jij dit willen voorlezen Sebyl op de dag van de uitvaart?" Het is een verrassing. Buiten mijn vrouw weet niemand dat dit verhaal bestaat. Het moet een verrassing zijn aan het einde van het afscheid. En wil je dan aub afsluiten met het muzieknummer  If Tomorrow Never Comes. Ik merk dat deze vraag bij me binnenkomt. Zonder dit te laten merken geef ik aan dat ik dit zeker voor hem zal doen. En dat ik goed zal oefenen om het zo mooi mogelijk voor te dragen. Met deze woorden neem ik afscheid en stap in mijn auto. Ik voel een traan op mijn wang, in stilte rij ik naar huis. Mijn gedachte bij hem. Het definitief afscheid nemen van deze bijzondere man komt dichterbij. Het was een emotioneel afscheid met intens verdriet. Geraakt door dit intense verdriet loop ik naar de sprekersstoel en voel opeens een enorme energie. De tekst die ik wekenlang thuis hardop heb uitgesproken ligt voor me. De eerste woorden klinken, woorden recht uit zijn hart. Woorden waar hij zichzelf als persoon beschrijft, woorden van dank maar vooral woorden vanuit liefde voor zijn dierbaren. Om uiteindelijk af te sluiten met zijn laatste groet.  If Tomorrow Never Comes klinkt. Ik loop naar zijn kist en maak een buiging. Ik voel enorme respect voor deze bijzondere man. Wat fijn dat ik zijn wens heb kunnen vervullen. Een moment om nooit te vergeten.

Afscheid nemen van een bijzondere man…

Ik sluit de deur en loop naar mijn auto. Samen hebben we haar man thuis gebracht. De plek waar hij weer omringd zal worden door zijn lieve vrouw, kinderen en kleinkinderen. Mijn eerste contact als uitvaartbegeleidster begon een aantal maanden geleden. Een gezin, waar ik al tientallen jaren geleden voor het eerst kennis mee gemaakt had als doktersassistente, wilde graag met me afspreken. Afspreken om samen het afscheid te bespreken van haar man en hun papa. Het gesprek was vol emotie, warmte en samenhorigheid. Samen hadden ze al heel veel besproken en ik mocht tijdens dit intieme moment de wensen noteren en aanvullen. Toen ik na het gesprek richting huis reed realiseerde ik me dat dit de laatste keer zou zijn dat ik hem bij leven zou zien. Het telefoontje kwam eerder dan verwacht. Mijn begeleiding van deze lieve familie mocht ik voortzetten. Het werd een bijzondere week. Papa mocht bij zijn dochter en haar gezin blijven, op een prachtige plek in de natuur. Opgebaard in een kamertje waar zijn grote liefde, de kinderen maar ook de kleinkinderen bij hem konden zijn tot de dag van het afscheid. De kleinkinderen, zo jong nog, zo betrokken bij het overlijden van hun opa. Samen beschilderde zij de kist en prachtige vlinders. Er werden herinneringsdoosjes gemaakt. Zij liepen regelmatig naar opa en er werden zelfs gesprekken gevoerd met hun lieve opa. Wat was het bijzonder. Omdat de weersomstandigheden erg mooi waren besloten we zijn afscheid ook te houden op deze prachtige locatie. De plek waar hij zo graag kwam en zoveel uurtjes in zijn leven had doorgebracht.  Een afscheid in kleine kring, in de prachtige tuin, onder een mooie oude boom. Passende muziek en persoonlijke verhalen hebben we samen gedeeld. De kleinkinderen gaven denkbeeldige kusjes via de bellenblaas aan hun opa en daarbij klonk muziek. Aansluitend aan de afscheidsdienst was er een samenzijn op het terras. Omdat hij zo volop in het leven had gestaan, zou op veilige afstand van elkaar een erehaag gevormd worden door familie, vrienden, dorpsgenoten, collega’s en niet te vergeten zijn “schutterij.  Na een aantal uurtjes zag ik dat boven aan de dijk de genodigden van de erehaag aan kwamen lopen. Wat waren het veel mensen, heel Indrukwekkend. Voorop kwamen de schutters met hun auto's. Nadat zij zich hadden opgesteld en de haag zich vormde richting de dijk volgde er een vaandelhulde. Wat was het prachtig. Een grote wens was dat zijn lieve vrouw en zijn eigen kinderen hem zouden begeleiden op zijn laatste stukje van zijn reis hier op aarde.  De uitvaartbus stond inmiddels klaar. De kist werd voorzichtig door de familie in de uitvaartbus geschoven en samen brachten we een laatste groet door met de kleinkinderen enkele ballonnen op te laten tijdens het nummer van K3 10.000 luchtballonnen. Het moment van afscheid nemen kwam dichterbij. Afscheid van zijn familie en van deze hechte gemeenschap. Langzaam kwam de uitvaartbus in beweging en de muziek van “zijn schutterij” klonk.  Samen met de 2 dochters liep ik door de erehaag en pikte een traan weg. Ik had het moeilijk en voelde de enorme emotie van zijn kinderen maar ook van de mensen die in de erehaag stonden. We liepen tot boven aan de dijk en de kinderen stapte bij hun papa en mama in de uitvaartbus. Ik keek achterom en zag dat de genodigden ons nakeken. Ik voelde me trots. Trots dat we samen dit afscheid op deze wijze vorm hadden gegeven.  Een prachtig mooi eerbetoon aan deze bijzondere man, papa, broer en voor velen een hele goede vriend. Het was een begeleiding om nooit te vergeten Met toestemming van de familie mag ik hun bijzondere verhaal en de prachtige foto plaatsen.  

Het rode mutsje.

Het is juni, de zon schijnt, mijn telefoon gaat. Peter is overleden , de familie vraagt of ik wil komen.Rijdend naar het huis van Peter gaat er veel door mijn hoofd. Maanden geleden hebben we zijn wensen besproken en nu is het zover. Samen met zijn familie zullen wij zijn laatste wensen vervullen. Ik stop voor zijn prachtige kleine huisje. De gordijnen zijn half gesloten. De voordeur wordt opengemaakt en ik kom via het gangetje in de huiskamer waar Peter op een bed ligt. Nadat ik eerst de familie heb gecondoleerd loop ik naar het bed en begroet ik Peter.  Een bijzonder moment. De herinneringen van ons laatste gesprek komen even boven. Peter heeft aangegeven dat zijn wens is om naar een uitvaartcentrum te gaan maar eerst zal ik hem verzorgen. Voor het zover is bespreek ik eerst met de familie hoe de laatste momenten met Peter geweest zijn om daarna de vraag te stellen of er iemand wil helpen met verzorgen. Ik voel de twijfel. Een gevoel wat ik heel goed kan begrijpen. Ik vraag aan de familie of ze liever buiten in de tuin willen wachten dan zal ik de eerste verzorging verrichten. Zij vinden dit prettiger. Na de eerste verzorging  loop ik naar buiten,  vertel de familie wat ik gedaan heb en stel de vraag of iemand me wil helpen met aankleden. Een goede vriendin van de familie geeft aan dat zij dit graag wil en loopt met me mee naar binnen. Tijdens het verzorgen praten we over en met Peter. In een rustige, warme sfeer. Met respect kleden we Peter aan met de kleren die op het bankje liggen naast het bed. Als laatste blijft een rood mutsje over. Een rood mutsje wat Peter vaak droeg, het mutsje wat meegaat op zijn laatste reis . Ik pak het mutsje  en loop naar buiten. De partner van Peter, Wil,  zit in het zonnetje. Wil, zou jij het mutsje willen opzetten ? vraag ik haar. Zonder enige twijfel loopt zij naar binnen, gevolgd door Peter´s broer en schoonzus . Het rode mutsje wordt voorzichtig op het hoofd van Peter gezet . Op dat moment zijn we samen, alle familieleden in het kleine kamertje. Een bijzonder gevoel overvalt me. Als uit het niets vraag ik aan Wil, heb je niet een mooie deken waarmee we Peter kunnen toedekken? Ja hoor zegt Wil. Een prachtige blauwe deken met groen stiksel wordt van boven gehaald. Ik kijk naar de broer van Peter en vraag hem of hij wil helpen om Peter op de brancard te leggen. Samen tillen we Peter van het bed op de brancard en dekken hem toe met de prachtige deken. Het moment van afscheid nemen is aangebroken, we dragen samen Peter uit zijn huisje Een prachtig bloem wordt achtergelaten op het bed in de huiskamer, een prachtige bloem neemt Peter mee. De rouwauto staat voor het huisje. Ik neem voor die dag afscheid van de familie. Loop naar de voorzijde van de rouwauto en knik naar de chauffeur. Rustig loop ik voor de rouwauto. Peter vertrekt voor de laatste keer uit zijn buurtje. Zijn familie achterlatend. Het einde van een bijzondere dag

Zijn laatste wens...

Hoe zal het voelen wanneer je weet dat het einde nadert, hoe zal het voelen wanneer je zelf aangeeft dat je wilt praten, praten over je uitvaart. Hoe zal het voelen wanneer je aangeeft dat je wilt spreken met een uitvaartbegeleidster die je kent. Dit overkwam Tonnie,  een man waarmee ik jaren geleden een gesprek had in de kantine van de voetbalvereniging, een gesprek waarin ik aangaf dat ik me zorgen maakten over zijn gezondheid. Toen nog geen diagnose. Een man die zijn dochters vroeg om mij te bellen omdat hij zou sterven, hij wilde zijn laatste wensen bespreken. In maart van dit jaar kwam deze vraag. Er overviel mij een gevoel van dankbaarheid. Even ging ik terug in de tijd, ik herinnerde me nog zo goed ons gesprek wat we aan de bar hadden gevoerd. Een aantal dagen later reed ik naar zijn huisje. De deur werd opengemaakt en ik werd ontvangen door twee dochters en hun papa,  Het voelde bijzonder om hier te zijn. Ik liep naar hem toe en deelde met hem mijn dankbaarheid in zijn vertrouwen. Er volgde een emotioneel gesprek, een gesprek over het leven en het overlijden. Zijn wensen werden besproken, allemaal te realiseren. Tot we kwamen bij de vraag welke locatie hij zijn avondwake wilde Mijn gedachte dwaalde af. Wat zou voor  hem een mooie locatie zijn voor een avondwake. Ik kende hem vanuit de voetbal, hij was een van de gezichten in de kantine. Op vaste momenten schonk hij koffie tijdens en na de wedstrijden. Zou ik de vraag durven stellen ? Mijn gevoel zegt …ja ! Tonnie…… zou je nog een keer naar de kantine willen van je club `t Peeske ? Het werd stil, ik zag de emotie op zijn gezicht………ja antwoorde hij, dat zou ik graag willen. Ik keek de beide dochters aan, een avondwake bij de voetbalvereniging, zullen we dit proberen te realiseren? En we konden het realiseren, samen met veel vrijwilligers bij de voetbalvereniging. En wat zo bijzonder was dat ik Tonnie voor hij stierf kon vertellen dat we zijn wensen allemaal konden realiseren. Twee dagen later overleed Tonnie, een bijzondere man, zoveel gegeven aan zijn kinderen en kleinkinderen maar ook aan zijn vrienden en de Beekse voetbalvereniging. Er volgde een week van mooie gesprekken met uiteindelijk een avondwake en crematieplechtigheid.Samen met familie en vrienden hebben we verhalen gedeeld, gedichten en muziek uitgezocht waarbij we keken naar de persoon Tonnie.  Veel vrijwilligers van de voetbalvereniging bouwden de bestuurskamer om tot een ruimte waar mensen afscheid konden nemen en de kantine werd omgebouwd tot een ruimte waar de avondwake kon plaatsvinden. Op vrijdagavond word Tonnie opgehaald door zijn vrienden van de kantine. We begeleiden hem met de rouwauto ,de familie achter de auto, zijn vrienden ernaast, ik ervoor.  Zijn vrienden in de kleding die ze droegen tijdens het vrijwilligerswerk in de kantine. Al lopend overviel me een gevoel van trots, trots op mezelf maar zeker ook trots op al deze mensen die dit afscheid mogelijk maakte . Op de route had iemand naast zijn huis zelfs een kaarsje gebrand, wat een warm gevoel. Ik keek in de verte en zag de Nederlandse vlag en de vlag van het ’t Peeske half stok hangen. Kippenvel!  Via een haag gevormd door veel leden van ’t Peeske droegen we Tonnie naar de bestuurskamer. Symbolisch werd zijn kantinekleding bij hem neergelegd en daarna begon het afscheid nemen. De kantine was helemaal vol, de kaarsen brandden op de bar. Na het afscheid nemen droegen zijn vrienden hem naar binnen. Het lijflied van ’t Peeske klinkt. Zo heeft Tonnie het gewild waren mijn gedachte toen we hem begeleidde naar de plek voor de bar. Omringd door alle mensen die hem een warm hart toedragen. Het werd een warme, persoonlijke avondwake, waarbij het applaus voor Tonnie niet ontbrak. De herinneringen aan Tonnie leven voort. Zijn avondwake was een avondwake met een gouden randje, een avondwake waar het gevoel “samen” voelbaar was.

​Het speciale plekje in huis…..

Probeer het je eens voor te stellen. Je besluit om een uitvaartbegeleider te bellen om je laatste wensen te bespreken. Welk gevoel roept dit bij je op?  Voelt het spannend, voelt het normaal, voelt het angstig of geeft het een speciaal gevoel. Allemaal gevoelens die ik me kan voorstellen wanneer iemand de telefoon pakt en mijn nummer kiest om te vragen of ik wil komen om de wensen op papier te zetten. Soms zijn deze gevoelens een reden om maar niet na te denken over een voorregeling. Welke gevoelens het ook bij je kan oproepen een voorregeling kan je huidige gedachte over je uitvaart veranderen. Een aantal maanden geleden werd ik gebeld door een mevrouw. Zij kende mij van gezicht en verhalen. Zij wilde samen met haar man de wensen voor de uitvaart op papier zetten. “Dan was het maar geregeld voor als er iets zou gebeuren”, was haar reden. Gastvrij werd ik op een avond ontvangen. Haar man opende de deur. Ik merkte al snel dat hij wat rustiger en terughoudender was dan zijn vrouw. Ik kon me zo voorstellen dat zijn vrouw het voortouw had genomen voor deze avond. Onder het genot van een kop koffie raakten we in gesprek. Tijdens een voorregeling neem ik de tijd en vaak is het een avond vol verhalen over het leven van de mensen. Wanneer ik het wensenformulier tevoorschijn haal is er voor mij al vaak veel duidelijk. Stap voor stap nam ik deze avond de vragen op het wensenformulier door.  Toen ik bij de vraag kwam waar de opbaring plaats zou vinden, thuis of in een uitvaartcentrum/aula was meneer heel stellig. “Doe mij maar naar een uitvaartcentrum. Dat thuis opbaren zie ik niet zitten”. Mevrouw daarentegen had een hele andere insteek. Zij wilde graag thuis, geen enkele twijfel. Haar vraag was enkel ,is dit wel mogelijk  in ons huis? Opbaren thuis is bijna altijd mogelijk was mijn antwoord. Waar zou u dat dan willen? Mevrouw gaf aan met mij de mogelijkheden te bekijken binnen en rondom het huis.  De avond vorderde, de wensen kwamen op papier. Het was een warm, persoonlijk gesprek.  Toen alle wensen waren opgeschreven en ik op het punt stond om afscheid te nemen van deze mensen wilde meneer uit het niets nog iets kwijt. “Sebyl, wanneer ik overlijd wil ik voor het raam liggen, rolluiken dicht, bloemen op de vensterbank”. Vol verbazing keek zijn vrouw hem aan. “Dat meen je niet , hoe is het mogelijk”, zei ze met een glimlach. Het plekje in huis werd ineens een bijzonder plekje.

Verwondering, heeft mij de balans doen opmaken !

Na 3 jaar werkzaam te zijn in de uitvaart heb ik de afgelopen maanden voor mezelf de balans opgemaakt over wie ik ben als persoon, maar ook hoe ik werk als uitvaartbegeleidster. Toen ik in 2015 mijn opleiding afgerond heb ging ik aan het werk met een goede basis informatie en als grote voorbeeld mijn opleidster Geraldine. Haar verhalen tijdens de opleiding raakte mij keer op keer en ik dacht vaak “zo wil ik ook zijn, zo wil ik ook werken”. Wanneer nabestaanden je de eerste keer bellen neem je deze ervaring mee. En het voelde vanaf dag één goed. Toch ontwikkelt iedere uitvaartbegeleider zich op de manier die past bij hem of haar. Ben je werkzaam bij een grote organisatie kun je door je eigen inbreng veel betekenen voor de nabestaanden maar zijn er ook afspraken waar je je als uitvaartbegeleider aan moet houden. Als zelfstandige, zoals ik, heb je je te houden aan bepaalde wettelijke verplichtingen maar kunt daarnaast je helemaal afstemmen op de familie. Geen tijdsdruk, geen regeltjes van hogere hand. Tijdens mijn begeleidingen van de afgelopen jaren kom ik buiten het contact met de nabestaanden ook in contact met derden waarmee ik mooie gesprekken heb. Tijdens de gesprekken met deze derden stel ik vragen en vertel ik over mijn begeleiding van de uitvaart waar ik mee bezig ben. Vaak ervaar ik tijdens deze gesprekken verwondering. Voor mij dingen zo vanzelfsprekend zijn voor andere niet altijd te begrijpen. Als collega’s zullen jullie nu denken, wat doet zij dan wat wij niet doen. Want geloof me, er zijn zoveel super collega’s, die werken vanuit alle liefde en vanuit hun hart. Ik ben echt daarin niet anders dan andere. En om eerlijk te zijn, weet ik het ook niet. Daarom waarschijnlijk ook de verwondering ! Dit heeft mij de afgelopen maanden aan het denken gezet. Waarin wil en mag ik mijzelf veranderen of aanpassen. Investeer ik niet teveel tijd in mijn families. Moet ik meer loslaten en aan de familie overlaten. Om voor mezelf daar antwoorden op te krijgen heb ik goed gekeken naar mijn manier van werken en ik ben tot de conclusie gekomen dat ik helemaal niets wil veranderen. Dat betekende ook dat ik goed moest kijken hoe ik meerdere nabestaanden zou kunnen begeleiden in 1 week. Mijn manier van werken betekent ook “nee” leren zeggen. 1-2 Begeleidingen per week is voor mij het maximale. Dan kan ik er helemaal zijn voor “mijn familie” Daarna moet ik families verwijzen naar een collega. Hoe lastig dit ook is, ik kan bij meer begeleiding niet meer werken op de manier zoals ik wil, maar ook niet op de manier die misschien wel verwacht wordt. Ik heb 2 collega’s waar ik alle vertrouwen in heb. Zij nemen de begeleiding dan volledig over. Op de manier die bij hen past, met liefde en vanuit hun hart. Het voelt goed om op deze manier de balans op de maken. Iedere uitvaartbegeleider werkt zoals bij hem of haar past. Ik, Sebyl, de persoon achter mijn mooie bedrijf Sterrenregen weet dat dit mijn manier is en dat voelt goed.

Hoe bijzonder kan een afscheid zijn?

Hoe bijzonder kan een afscheid zijn… Het is een zonnige dag in mei. Op mijn Whatsapp krijg ik een bericht binnen dat er voor mij een goede bekende stervende is. De familie wil graag dat ik hen begeleid en de vraag is of ze mij mogen bellen. Er is geen moment van twijfel, natuurlijk mogen jullie mij bellen, dag en nacht. En ik sluit af met de familie sterkte te wensen. Het telefoontje dat hij gestorven is volgt al vrij snel. Rijdend naar voor mij een bekende plek gaat er van alles door me heen. Heel sterk voel ik dat een uitvaart op de boerderij wel heel mooi zou zijn. Ik parkeer mijn auto op het erf en loop naar binnenwaar ik word ontvangen door veel bekende gezichten. Tijdens het gesprek wordt al snel duidelijk dat meneer thuis wil blijven en dat het mooi zou zijn wanneer de afscheidsviering gehouden kan worden in het dorp. Het dorp waar hij geboren, getogen en gestorven is. Een dierbare plek. Ook wordt verteld dat de boerderij al vele generaties in de familie is en hij ook op deze plek is geboren. Veel verdriet maar vooral ook vreugde is er gedeeld. Veel feesten werden er gehouden in een tent op het erf. Mijn hart maakt een sprongetje, zou mijn gevoel wat ik had op de weg naar hen toe uitkomen. Is het mogelijk om het afscheid op deze plek, in een tent te realiseren? Het weer is warm, er is een kans op onweer. Is er een mogelijkheid om bij slecht weer uit te wijken naar een plek op de boerderij?  Ja daar zou een schuur op het erf voor gebruikt kunnen worden. Er zijn dus geen redenen om het afscheid niet plaats te laten vinden op deze dierbare plek. Het afscheid mag en kan hier plaatsvinden. Een grote tent wordt geplaatst in de wei tegenover de boerderij. Er volgen bijzondere dagen. Samen zijn er prachtige momenten. Momenten met een traan, maar zeker ook met een lach. De handen van zijn lieve vrouw, kinderen en kleinkinderen krijgen met verf een plaatsje op de kist. De bloemen op de kist komen uit zijn tuin, het bloemstuk is gemaakt door de familie. De genodigden brengen 1 fleurige bloem mee die geplaatst wordt in de melkbussen. Samen vormt dit een kleurrijk geheel naast de kist. En de kist wordt geplaatst in de tent, op houten schragen in het groene gras met achter de kist uitzicht op de wei. De zon schijnt de tent binnen. Vol trots op ons allemaal spreek ik het welkomstwoord uit waarna er prachtige verhalen en muziek volgen. Het moment van afscheid nemen  komt dichterbij. De kleinzonen brengen opa naar buiten, gevolgd door de vriendinnen die de melkbussen dragen. Opa wordt geplaatst onder zijn boom. Naast zijn boom staat zijn scootmobiel, het mandje gevuld met zijn rommeltjes en zijn favoriete kersen. De scootmobiel ook zichtbaar op zijn rouwkaart. Prachtig ! Het is tijd voor “De laatste groet” Een begeleiding om nooit te vergeten, zo persoonlijk, zo het gevoel van “samen”. Dank je wel lieve familie voor het vertrouwen.