Zijn laatste wens...
Hoe zal het voelen wanneer je weet dat het einde nadert, hoe zal het voelen wanneer je zelf aangeeft dat je wilt praten, praten over je uitvaart. Hoe zal het voelen wanneer je aangeeft dat je wilt spreken met een uitvaartbegeleidster die je kent. Dit overkwam Tonnie, een man waarmee ik jaren geleden een gesprek had in de kantine van de voetbalvereniging, een gesprek waarin ik aangaf dat ik me zorgen maakten over zijn gezondheid. Toen nog geen diagnose. Een man die zijn dochters vroeg om mij te bellen omdat hij zou sterven, hij wilde zijn laatste wensen bespreken.
In maart van dit jaar kwam deze vraag. Er overviel mij een gevoel van dankbaarheid. Even ging ik terug in de tijd, ik herinnerde me nog zo goed ons gesprek wat we aan de bar hadden gevoerd.
Een aantal dagen later reed ik naar zijn huisje. De deur werd opengemaakt en ik werd ontvangen door twee dochters en hun papa, Het voelde bijzonder om hier te zijn. Ik liep naar hem toe en deelde met hem mijn dankbaarheid in zijn vertrouwen. Er volgde een emotioneel gesprek, een gesprek over het leven en het overlijden. Zijn wensen werden besproken, allemaal te realiseren. Tot we kwamen bij de vraag welke locatie hij zijn avondwake wilde
Mijn gedachte dwaalde af. Wat zou voor hem een mooie locatie zijn voor een avondwake. Ik kende hem vanuit de voetbal, hij was een van de gezichten in de kantine. Op vaste momenten schonk hij koffie tijdens en na de wedstrijden.
Zou ik de vraag durven stellen ? Mijn gevoel zegt …ja !
Tonnie…… zou je nog een keer naar de kantine willen van je club `t Peeske ? Het werd stil, ik zag de emotie op zijn gezicht………ja antwoorde hij, dat zou ik graag willen.
Ik keek de beide dochters aan, een avondwake bij de voetbalvereniging, zullen we dit proberen te realiseren?
En we konden het realiseren, samen met veel vrijwilligers bij de voetbalvereniging. En wat zo bijzonder was dat ik Tonnie voor hij stierf kon vertellen dat we zijn wensen allemaal konden realiseren.
Twee dagen later overleed Tonnie, een bijzondere man, zoveel gegeven aan zijn kinderen en kleinkinderen maar ook aan zijn vrienden en de Beekse voetbalvereniging.
Er volgde een week van mooie gesprekken met uiteindelijk een avondwake en crematieplechtigheid.Samen met familie en vrienden hebben we verhalen gedeeld, gedichten en muziek uitgezocht waarbij we keken naar de persoon Tonnie.
Veel vrijwilligers van de voetbalvereniging bouwden de bestuurskamer om tot een ruimte waar mensen afscheid konden nemen en de kantine werd omgebouwd tot een ruimte waar de avondwake kon plaatsvinden.
Op vrijdagavond word Tonnie opgehaald door zijn vrienden van de kantine. We begeleiden hem met de rouwauto ,de familie achter de auto, zijn vrienden ernaast, ik ervoor. Zijn vrienden in de kleding die ze droegen tijdens het vrijwilligerswerk in de kantine. Al lopend overviel me een gevoel van trots, trots op mezelf maar zeker ook trots op al deze mensen die dit afscheid mogelijk maakte . Op de route had iemand naast zijn huis zelfs een kaarsje gebrand, wat een warm gevoel.
Ik keek in de verte en zag de Nederlandse vlag en de vlag van het ’t Peeske half stok hangen. Kippenvel! Via een haag gevormd door veel leden van ’t Peeske droegen we Tonnie naar de bestuurskamer. Symbolisch werd zijn kantinekleding bij hem neergelegd en daarna begon het afscheid nemen.
De kantine was helemaal vol, de kaarsen brandden op de bar. Na het afscheid nemen droegen zijn vrienden hem naar binnen. Het lijflied van ’t Peeske klinkt.
Zo heeft Tonnie het gewild waren mijn gedachte toen we hem begeleidde naar de plek voor de bar. Omringd door alle mensen die hem een warm hart toedragen.
Het werd een warme, persoonlijke avondwake, waarbij het applaus voor Tonnie niet ontbrak.
De herinneringen aan Tonnie leven voort. Zijn avondwake was een avondwake met een gouden randje, een avondwake waar het gevoel “samen” voelbaar was.
